Övliyalar deyirlər ki, Allahla görüşmək istəyən hər bir insan üçün ölüm qapısından keçmək lazımdır.
Məsnəvidə bu məsələni izah etmək üçün bir rəvayət nəql olunur ki, tutuquşu olan bir adam varmış. Səfərə çıxmağa hazırlaşarkən tutuquşudan deyəcək bir şeyin olub olmadığını soruşdu. Tutuquşu dedi: “Əgər müəyyən bir yerdən keçsən, böyük bir ağac taparsan. Üzərində çoxlu tutuquşular olacaq. Mesajımı onlara çatdır ki, onlar açıq yerdə azad həyat sürməkdən çox şanslıdırlar, mən isə həbsxanada olmaqdan bədbəxtəm”.
Adam həmin ağaca çatanda xəbəri tutuquşulara çatdırdı. Tutuquşulardan biri ağacdan yıxılaraq çırpınaraq öldü. Kişi tutuquşunun ölümünə səbəb olduğu üçün çox təəssüfləndi. Ancaq səbirli olmaqdan başqa heç nə edə bilmədi.
Səfərdən qayıdanda bütün əhvalatı tutuquşuna danışdı və ölən tutuquşu üçün kədərləndiyini bildirdi. Bunu eşidən tutuquşu da qəfəsə düşdü və çırpınaraq öldü. Adam iki quşun ölümünə səbəb olduğu üçün yenə çox kədərləndi.
Ölmüş tutuquşunu qəfəsdən çıxarıb atdı.
Öldüyü güman edilən və qəfəsdən atılan tutuquşu uçaraq divara oturdu. Tutuquşu dedi ki, əslində nə o tutuquşu, nə də mən ölmüşük. Mən tutuquşulardan bu həbsxanadan azad olmağın yolunu istəmişdim. Deməli, o tutuquşu mənə göstərdi ki, əsl azadlıq ölümlə əldə edilir. Beləliklə, ölümü qəbul etdim və azadlığa qovuşdum.
Beləliklə, doğrudur ki, təhrik edən nəfsin çağırışlarına qarışmış şəxs ölümsüz [bu zindandan] azad ola bilməz.
(Məlfüzət, cild 6, səh. 96)