Oğurluq pis vərdişdir; lakin dosta məxsus bir şeyi (əgər onlar həqiqətən də yaxşı dostdurlarsa) icazəsiz istifadə etmək o qədər də ədəbsizlik deyil. İki şəxsin əlamətdar dostluğu var idi. Onlar bir-birlərinə xeyirxah idilər. Onlardan biri səyahətə çıxdı. Bir gün o biri dostunun evinə gəldi. Dostunun kənizindən dostu haqqında soruşdu. O, ona səfərə getdiyini söylədi. Seyfin açarının onda olub olmadığını soruşdu. O, müsbət cavab verdi. O, açarı istədi, seyfi açdı və içindən bir qədər pul çıxardı. Ev sahibi qayıdanda kəniz ona xəbər verdi ki, yoldaşı onun yoxluğunda qonaq olub. Ev sahibi çox narahat oldu və soruşdu: “Nə dedi?” Qul cavab verdi: “Məndən seyfin açarını istədi. O, seyfi özü açıb seyfdən pul götürüb getdi”.
Ev sahibi kəniz qızın bu hərəkətindən vəcdə və qürur duyurdu. Kəniz dostunun tələbini yerinə yetirdiyi və onu məyus etmədiyi üçün onu azad etdi. Dedi: “Bu gün səni belə bir xeyirxah əməlin mükafatı olaraq azad edirəm”.
(Məlfüzət, 5-ci cild, səh.268)