Din alimlərinin dünyəvi şöhrət istəmələri pis bir işdir. İnsanın vəzifəsi kiminsə qəlbinə əzəməti yerləşdirmək deyil. Bu möhtəşəmlik Allahın iradəsindən qaynaqlanan bir cazibədir. Biz nə edirik ki, minlərlə insan bizi cəlb edir; bu ancaq Allahın cazibəsidir. Bu şəxslərin biliyi, hikməti və idrakının bununla heç bir əlaqəsi yox idi.
Məsnəvidə bir nağıl yazılıb ki, varlı bir adam varmış, amma təəssüf ki, onun ağlı çox az idi. Səfərə çıxırdı. O, yəhərin bir tərəfinə bir kisə ləl-cəvahiratla eşşəyinə yüklədi, yükü tarazlaşdırmaq üçün yəhərin o biri tərəfinə bir torba qum əlavə etdi. Yolda aclıqdan əziyyət çəkən, cırıq paltar geyinmiş, başında çamaşı olmayan bir müdrik adamla qarşılaşdı. Varlıya nəsihət etdi: “Niyə daş-qaşın yarısını hər tərəfə yükləmədin? Siz heyvanı lazımsız yerə incidirsiniz”.
Zəngin adam cavab verdi: “Mən sənin ağlından istifadə etmək istəmirəm. Bədbəxtlik sizin intellektinizlə bağlıdır. Ona görə də sizin kimi bədbəxt birinin məsləhətini qəbul etmirəm”.
(Məlfüzət, cild 5, səh. 384)